Drodzy Młodzi Przyjaciele!
Gdybym pokazał Wam moją Biblię, myślę, że nie bylibyście nią zachwyceni. „Serio? To jest Biblia papieża? Taka stara i zniszczona!”. Może podarowalibyście mi nową, może nawet taką za 1000 dolarów, ale ja bym jej nie chciał. Kocham moją starą Biblię, która towarzyszyła mi przez połowę mojego życia. Była świadkiem mojej radości, spadały też na nią moje łzy. Ta Biblia jest moim najdroższym skarbem. Żyję nią. Nie oddałbym jej za nic.
Biblia dla młodzieży, którą właśnie czytacie, bardzo mi się podoba. Jest kolorowa, zawiera wiele świadectw – świadectw świętych, świadectw ludzi młodych. Zaprasza, by natychmiast zacząć ją czytać i skończyć dopiero na ostatniej stronie. A wtedy co… ? Wtedy ją odłożycie. Będzie stała na regale, gdzieś z tyłu, w trzecim rzędzie. Pokryje ją kurz. Pewnego dnia Wasze dzieci sprzedadzą ją na pchlim targu. Nie, nie można do tego dopuścić!
Papież Franciszek napisał tę przedmowę w 2016 roku.
Chciałbym Wam coś powiedzieć: Prześladowanych chrześcijan jest dziś więcej niż w czasach, gdy powstawał Kościół. Dlaczego są prześladowani? Są prześladowani, bo noszą krzyż i dają świadectwo o Jezusie. Są sądzeni, gdyż posiadają Biblię. Biblia jest bardzo niebezpieczna. Tak niebezpieczna, że ci, którzy ją mają, są traktowani tak, jakby mieli szafy pełne ręcznych granatów. Mahatma Ghandi, który nie był chrześcijaninem, powiedział kiedyś: „Wy, chrześcijanie, jesteście w posiadaniu dokumentu pełnego dynamitu, który mógłby całą cywilizację rozerwać na kawałki, postawić świat na głowie, przynieść temu rozdartemu przez wojny światu pokój. Ale traktujecie go tak, jakby to było tylko dobre dzieło literackie – i nic więcej”.
Co zatem trzymacie w Waszych rękach? Dobre dzieło literackie? Zbiór pięknych, starych historii? Jeśli tak, to należałoby powiedzieć tym, którzy za posiadanie Biblii byli torturowani i zamykani w więzieniach: Jesteście głupcami, to przecież tylko zwykła literatura! Nie, przez Słowo Boga na świat przyszła Światłość, która już nigdy nie zgaśnie. W adhortacji Evangelii gaudium (175) napisałem: „Nie szukamy, błądząc po ciemku, ani nie powinniśmy oczekiwać, aby Bóg skierował do nas Słowo, ponieważ rzeczywiście «Bóg przemówił, już nie jest wielkim nieznanym, lecz objawił się». Przyjmijmy wzniosły skarb objawionego Słowa”.
Trzymacie zatem w rękach coś Boskiego – księgę, która jest jak ogień! Księgę, przez którą przemawia Bóg. Pamiętajcie – Biblii nie mamy po to, by stała na półce, ona powinna leżeć blisko, powinniśmy często ją czytać – każdego dnia, w samotności, a także wspólnie z innymi. Wspólnie z innymi uprawiacie przecież sport, chodzicie razem na zakupy. Dlaczego we dwoje, troje czy czworo nie czytać Biblii? Na łonie przyrody, w lesie, na plaży, wieczorem przy blasku świec… Doświadczycie w ten sposób czegoś niezwykłego! A może boicie się, że taka propozycja mogłaby Was skompromitować w oczach innych?
Czytajcie uważnie! Niech nie zadowala Was jedynie pobieżne czytanie, Biblia to nie jest komiks! Słowa Bożego nie można czytać pobieżnie! Stawiajcie sobie pytania: Co ten tekst mówi mojemu sercu? Czy Bóg w tych słowach przemawia do mnie? Czy dotyka mnie w głębi mojej tęsknoty? Co mam uczynić? – Jedynie w ten sposób Słowo Boga zyskuje moc. Tylko tak nasze życie może ulec przemianie, może stać się wielkie i piękne.
Chcę Wam opowiedzieć, jak ja czytam moją starą Biblię. Często biorę ją do ręki, czytam jakiś fragment, a potem ją odkładam i pozwalam, by Bóg na mnie patrzył. Nie ja patrzę na Boga, ale ON patrzy na mnie. ON jest przy mnie. Spogląda na mnie. I czuję – to nie jest sentymentalizm – głęboko czuję to wszystko, co Bóg do mnie mówi. Czasem nie mówi nic. Jedyne, co wtedy czuję, to pustka, pustka, pustka… Ale cierpliwie siedzę i czekam. Czytam i modlę się. Modlę się na siedząco, gdyż klęczenie sprawia mi ból. Zdarza mi się nawet czasem zasnąć na modlitwie. Ale to nie ma znaczenia. Jestem jak syn, który jest przy swoim Ojcu – to jest najważniejsze.
Chcecie sprawić mi radość? Czytajcie Biblię!
Wasz papież Franciszek
